Słynny lewy obrońca znany jest raczej z pozytywnego nastawienia do życia, nieraz w wywiadach pokazywał, że potrafi też mówić absolutnie poważnie. Tak właśnie było w rozmowie z dziennikarzami „Le Parisien”, w którym zapytano go o negatywne efekty bycia sławnym. Na początku Francuz odniósł się do kwestii molestowania za czasów dzieciństwa, o której otwarcie opowiedział dopiero w swojej autobiografii.
- Miałem 13 lat i utrzymywałem ten ciężar przez całe swoje życie - przyznał emerytowany piłkarz, który nie ukrywa, że fakt bycia piłkarzem powstrzymywał go nawet przed składaniem zeznań przeciwko oprawcy.
- W wieku około 24 lat, gdy grałem jeszcze w AS Monaco, zadzwoniła do mnie policja. Pytali, czy ten mężczyzna mnie dotykał. Odpowiedziałem, że nie. Po drugiej stronie jednak naciskali: „Jesteś pewien?”. Powtórzyłem, że nie, zezłościłem się, rzuciłem słuchawką.
- Dowiedziałem się, że na tego mężczyznę skargi składają inne dzieci... Poczułem się jak tchórz. Było mi wstyd. Myślałem o swojej karierze, o tym, że jestem znany, co ludzie sobie pomyślą.
Sława i obawy o karierę utrudniają życie również homoseksualistom. Evra jest przekonany, że wielu piłkarzy jest gejami, ale zwyczajnie boją się o tym otwarcie powiedzieć, nawet najbliższym znajomym z boiska.
- Kiedy grałem w Anglii, przyprowadzono do szatni kogoś, kto miał porozmawiać z całym zespołem o seksualności. Niektórzy zawodnicy protestowali, jeden stwierdził: „Homoseksualizm jest wbrew mojej religii, jeśli w szatni jest gej, niech lepiej odejdzie z klubu”. Były jeszcze inne tego typu komentarze. Powiedziałem wtedy: „Zamknij się. Zdajecie sobie w ogóle sprawę, o czym mówicie?”.
- Grałem z piłkarzami, którzy byli homoseksualistami. Twarzą w twarz otworzyli się przede mną, bo bali się powiedzieć o tym ogółowi. W każdym klubie znajduje się co najmniej dwóch zawodników-gejów. Ale w świecie futbolu jeśli tylko o tym powiesz, to twój koniec.
- Sława? To trudna kwestia. Wielu zawodników za młodu nie ma absolutnie nic i nagle dostaje masę pieniędzy. Wielu chłopaków nie jest na to przygotowanych psychicznie. Jak poprosisz klub, by sprowadzono psychologa, zamkną przed tobą drzwi. Piłkarze nie mają żadnej pomocy i w tym tkwi problem. W Paryżu piłkarz może iść do restauracji, a ktoś mu rzuci: „Zapłać nasz rachunek, inaczej połamiemy ci nogi”. Wiele się mówi o problemach w Marsylii, ale zdajecie sobie sprawę, ilu piłkarzy boi się wyjść w Paryżu na jedzenie?
- Jak odnosisz sukcesy, to kiedy wrócisz do swojego sąsiedztwa, wszyscy widzą w tobie obcego. Przyjaciele, którzy niegdyś nazywali cię rodziną, nagle stają się wrogami. Ja niegdyś prawie straciłem oko przez taką osobę. W wieku 40 lat patrzę na to wszystko zupełnie inaczej.
![Relacje transferowe na żywo [LINK]](img/ads/relacje.jpg)
